Informujemy, że ta strona używa plików cookies. Dowiedz się więcej o celu ich używania i zmianie ustawień cookie w przeglądarce. Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na używanie cookie, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. x

Eurologia

Dzisiaj jest: wtorek, 19 marca 2024 r.
Choroby
Zabiegi urologiczne
Diagnostyka
Na skróty
A B C D E F G H
I J K L M N O P
R S T U W X Y Z
Pytania
Prawidłowy poziom PSA
~eurologia
odpowiedź inne pytanie

Choroba Ormonda - idiopatyczne zwłóknienie pozaotrzewnowe

A
A
A

Choroba Ormonda - idiopatyczne zwłóknienie przestrzeni zaotrzewnowej

Choroba Ormonda jest schorzeniem polegajacym na idiopatycznym zwłóknieniu przestrzeni pozaotrzewnowej. Zwłóknienie przestrzeni zaotrzewnowej spowodowane jest stanym zapalnym o nieustalonej etiologii. Przestrzeń zaotrzewnowa - łac. spatium retroperitoneale jest przestrzenią w tylnej części jamy brzusznej, która od przodu ograniczona jest otrzewną ścienną a od tyłu powięziami tylnej ściany jamy brzusznej. W przestrzeni zaotrzewnowej położone są obie nerki wraz z nadnerczami i brzusznymi odcinkami moczowodów oraz duże naczynia jamy brzusznej - aorta brzuszna i żyła główna dolna.

Zwłóknienie przestrzeni zaotrzewnowej spowodowane stanem zapalnym obserwowane w chorobie Ormonda powoduje jedno- lub obustronne wodonercze spowodowane bliznowaceniem i kompresją moczowodów przez zapalną tkankę łączną. Choroba Ormonda występuje u osób dorosłych a jej przyczyna najczęściej jest idiopatyczna. U części pacjentów zwłóknienie zaotrzewnowe występuje jako schorzenie wtórne do przebytych operacji lub naświetlań. Częste występowanie choroby Ormonda ze schorzeniami autoimmunologicznymi i dobry efekt po zastosowaniu terapii immunosupresyjnej pozwala sądzić, że schorzenie to ma autoimmunologiczne podłoże.

Rozpoznanie choroby Ormonda

Diagnostyka choroby Ormonda opiera się na badaniach obrazowych - tomografii komputerowej i rezonansu magnetycznego. W przypadku niejasnego obrazu pobierane są wycinki z przestrzeni zaotrzewnowej do badania histopatologicznego.

Leczenie choroby Ormonda

Pierwszym etapem leczenia choroby Ormonda jest terapia przeciwzapalna i immunosupresyja. Lekami pierwszego rzutu są glikokortykosteroidy stosowane doustnie przez okres około 3 miesięcy. U pacjentów, u których choroba Ormonda powoduje utrudniony spływ moczu konieczne jest leczenie zabiegowe. Pacjenci z narastającą niewydolnością nerek lub silnymi dolegliwościami bólowymi wymagają doraźnego odbarczenia przez założenie cewnika moczowodowego (najczęściej cewnik JJ) lub nefrostomii.

Blisko 50% pacjentów z rozpoznaną chorobą Ormonda wymaga leczenia operacyjnego. Leczenie operacyjne polega na przemieszczeniu moczowodów do jamy otrzewnowej. U pacjentów z bardzo nasilonymi zmianami zapalnymi oraz bliznowaceniem moczowodu podejmuje się próbę zastąpienia moczowodu jelitem.

Choroba Ormonda - Dr. Ormond

Fot. John Kelso Ormond

Zwłóknienie zaotrzewnowe jako pierwszy opisał Joaquin Albarran - kubański urolog pracujący we Francji natomiast szczegółowy opis choroby przedstawił w 1948 roku John Ormond.

Polecane artykuły

 
Wodonercze - łac. hydronephrosis
  Przetoka nerkowa - nefrostomia

Polecane filmy

  Zakładanie przetoki nerkowej - nefrostomii
Przygotowanie pacjenta do ESWL  USG układu moczowego





eUrologia TV

Cystoskopia z wycinkami. Pobranie wycinków w czasie cystoskopii.

Prostatectomia radykalna - usunięcie prostaty w raku gruczołu krokowego.

Przezskórne usunięcie złogu z nerki - PCNL.

E. coli - Escherichia coli - pałeczka okrężnicy - animacja przedstawiająca bakterię.

Rola żurawiny w profilaktyce i wspomaganiu zakażeń układu moczowego.

Newsletter
Chcesz być na bieżąco i otrzymywać zawsze najświeższe informacje na swoją skrzynkę e-mail?
Zapisz się do naszego newslettera.